Door Kirgizië terug naar Kazachstan
Door: Reinier Bakels
Blijf op de hoogte en volg Reinier
30 September 2017 | Kazachstan, Karkara
Kirgizië is nog geen vijf keer zo groot als Nederland (en nog niet de helft van Oezbekistan). Dit land is vooral interessant voor zijn natuur. Dat begint met het Issyk-Kul meer, ’s werelds grootste bergmeer op een meer in de Andes na, bijna 200 km lang en bijna vijf keer zo groot als (wat er nog over is van) het IJsselmeer. In de zomer rijdt er een schilderachtig treintje door het deels bergachtige landschap tussen Bisjkek en de westpunt van dit meer ( de stad Balykchy), maar in deze tijd van het jaar helaas niet meer. Met een minibus (in dit deel van de wereld in verbasterd Duits marshrutka geheten (маршру́тка)) ging ik langs de noordkant van dit meer naar Karakol ten oosten van het meer, op zich een onaanzienlijke plaats, maar centrum voor allerlei verdere tochten, al dan niet sportief. De route langs de zuidkust van het meer schijnt landschappelijk fraaier te zijn, maar duurt nog langer dan de vijf uur die mijn route kostte.
Het meer is tientallen kilometers b reed (in noord-zuid richting), zodat je alleen bij heel helder weer de bergen aan de overkant ziet, en zo helder was het niet toen ik er was.
De B&B die ik geboekt had in Karakol bleek splinternieuw, en de vader en twee zoons (twintigers) die mij ontvingen bleken in Zwitserland gewerkt te hebben en spraken behoorlijk Engels, iets wat in dit deel van de wereld bijzonder is.
Wie met de bevolking wil kunnen communiceren hoeft trouwens geen Kirgizisch te leren (een Turkse taal die meestal met een aangepast cyrillisch alfabet wordt geschreven), maar kan volstaan met Russisch, dat hier (nog?) heel veel gesproken wordt.
Van Karakol wilde ik via het Karkara-dal terug naar Kazachstan, een avontuurlijke onderneming want er is daar geen openbaar vervoer. Maar de mensen van het B&B regelden een taxi die mij voor een paar tientjes naar de grens zou brengen, een rit van een uur of drie.
Op fora staan horror stories van mensen die nog een uur moesten lopen naar de grens, die om 18.00 sluit, en als je te laat bent ben je letterlijk in de aap gelogeerd want aan de grens kun je hooguit kamperen want er is geen dorp, niet eens een slaapplaats. Op ruim 2000 meter is het daar behoorlijk fris.
Het dal wordt geprezen om zijn natuurschoon, maar landschap is wel heel anders dan in Alpendalen. Het is vooral wijds, zij het tamelijk kaal. Helaas sloeg het prachtige weer waar ik wekenlang van kon genieten om: grijze wolken, en ten slotte regen, vanaf de grens.
Eerder klaagde ik over de eindeloze grensformaliteiten in treinen, maar hier ging het reuze vlot, al oogst mijn Europese pas altijd bekijks.
Volgens internet-bronnen zou je aan de grens een lift moeten regelen naar het eerstvolgende dorp Kegen, maar de weg was zo leeg dat ik vreesde dat liften iet zou lukken. Maar de uitermate vriendelijke Kazachse grensbewakers waren meteen bereid voor mij een taxi uit Kegen te bellen, 24 km verderop. Bedenk dat taxi’s in deze streken bijna niets kosten. Na een halfuurtje gewacht te hebben in een kamertje met een ventilatorkachel kon ik mijn trip vervolgen.
Vanuit Kegen is het nogmaals honderden kilometers naar mijn doel van de dag, Almaty (voorheen hoofdstad en Alma-Ata geheten). Het aangewezen transportmiddel is hier de “shared taxi”. Ik zat op de achterbank met nog twee volwassenen (de moeder en wellicht de grootmoeder) en twee kleine kinderen, een zuigeling en een kleuter, een opvallend mooi meisje. Kazachen zijn verwant aan mongolen, en het zwarte haar met de blozende wangen geeft een fraai effect.
Eerst is het terrein nog heel bergachtig, daarna voert de route door een betrekkelijk vlak landschap, met bergen op de achtergrond, ook sneeuwbergen, al viel dat toen niet zo op omdat de regen hier en daar veranderde in natte sneeuw, en alle bergen van enige hoogte dus met een laagje “poedersuiker” bestrooid leken.
Eerst was de weg tamelijk slecht, maar op zeker moment kwamen we op een zo te zien spiksplinternieuwe snelweg, die Almaty snel dichterbij bracht.
Naar Oezbekistan ga je voor de historische UNESCO steden, naar Kirgizië voor de natuur. Daar moet je eigenlijk meer tijd voor uittrekken. Ik ontmoette een Tsjechisch paar dat zich tot Kirgizië beperkte. Dat is misschien beter, al heb je natuurlijk de neiging om zover van huis zo veel mogelijk landen te willen zien. En dan verkijk je je ook makkelijk op de afstanden.
Het meer is tientallen kilometers b reed (in noord-zuid richting), zodat je alleen bij heel helder weer de bergen aan de overkant ziet, en zo helder was het niet toen ik er was.
De B&B die ik geboekt had in Karakol bleek splinternieuw, en de vader en twee zoons (twintigers) die mij ontvingen bleken in Zwitserland gewerkt te hebben en spraken behoorlijk Engels, iets wat in dit deel van de wereld bijzonder is.
Wie met de bevolking wil kunnen communiceren hoeft trouwens geen Kirgizisch te leren (een Turkse taal die meestal met een aangepast cyrillisch alfabet wordt geschreven), maar kan volstaan met Russisch, dat hier (nog?) heel veel gesproken wordt.
Van Karakol wilde ik via het Karkara-dal terug naar Kazachstan, een avontuurlijke onderneming want er is daar geen openbaar vervoer. Maar de mensen van het B&B regelden een taxi die mij voor een paar tientjes naar de grens zou brengen, een rit van een uur of drie.
Op fora staan horror stories van mensen die nog een uur moesten lopen naar de grens, die om 18.00 sluit, en als je te laat bent ben je letterlijk in de aap gelogeerd want aan de grens kun je hooguit kamperen want er is geen dorp, niet eens een slaapplaats. Op ruim 2000 meter is het daar behoorlijk fris.
Het dal wordt geprezen om zijn natuurschoon, maar landschap is wel heel anders dan in Alpendalen. Het is vooral wijds, zij het tamelijk kaal. Helaas sloeg het prachtige weer waar ik wekenlang van kon genieten om: grijze wolken, en ten slotte regen, vanaf de grens.
Eerder klaagde ik over de eindeloze grensformaliteiten in treinen, maar hier ging het reuze vlot, al oogst mijn Europese pas altijd bekijks.
Volgens internet-bronnen zou je aan de grens een lift moeten regelen naar het eerstvolgende dorp Kegen, maar de weg was zo leeg dat ik vreesde dat liften iet zou lukken. Maar de uitermate vriendelijke Kazachse grensbewakers waren meteen bereid voor mij een taxi uit Kegen te bellen, 24 km verderop. Bedenk dat taxi’s in deze streken bijna niets kosten. Na een halfuurtje gewacht te hebben in een kamertje met een ventilatorkachel kon ik mijn trip vervolgen.
Vanuit Kegen is het nogmaals honderden kilometers naar mijn doel van de dag, Almaty (voorheen hoofdstad en Alma-Ata geheten). Het aangewezen transportmiddel is hier de “shared taxi”. Ik zat op de achterbank met nog twee volwassenen (de moeder en wellicht de grootmoeder) en twee kleine kinderen, een zuigeling en een kleuter, een opvallend mooi meisje. Kazachen zijn verwant aan mongolen, en het zwarte haar met de blozende wangen geeft een fraai effect.
Eerst is het terrein nog heel bergachtig, daarna voert de route door een betrekkelijk vlak landschap, met bergen op de achtergrond, ook sneeuwbergen, al viel dat toen niet zo op omdat de regen hier en daar veranderde in natte sneeuw, en alle bergen van enige hoogte dus met een laagje “poedersuiker” bestrooid leken.
Eerst was de weg tamelijk slecht, maar op zeker moment kwamen we op een zo te zien spiksplinternieuwe snelweg, die Almaty snel dichterbij bracht.
Naar Oezbekistan ga je voor de historische UNESCO steden, naar Kirgizië voor de natuur. Daar moet je eigenlijk meer tijd voor uittrekken. Ik ontmoette een Tsjechisch paar dat zich tot Kirgizië beperkte. Dat is misschien beter, al heb je natuurlijk de neiging om zover van huis zo veel mogelijk landen te willen zien. En dan verkijk je je ook makkelijk op de afstanden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
