Almatı

Mijn laatste stop voor ik naar huis vlieg is Almatı, tot 1997 de hoofdstad van Kazachstan (soms geschreven als Kazakhstan maar dat is de Engelse transliteratie). Vroeger heette de stad Alma Ata, toen Almaty, en sinds kort Almatı, met een Turkse puntloze ‘i’ aan het eind. Kazachs is een Turkse taal, die doorgaans met een aangepast cyrillisch wordt geschreven (hekenbaar aan tekens als Ә, Қ en Ұ). De regering stelt nu een aangepast Latijns alfabet voor, afgeleid van het Turkse (Latijnse) alfabet, maar of dat veel navolging zal vinden is de vraag want iedereen in Kazachstan spreekt Russisch, althans in de steden.
Almatı heeft bijna anderhalf miljoen inwoners. Het is een ruim opgezette, heel groene stad, met een rechthoekig stratennet zoals je dat ook in ander (ex-)sovjet-steden aantreft. Loopafstanden vallen al gauw tegen. Taxi’s zijn echter goedkoop (als je tevoren een prijs afspreekt), en een ritje met het openbar vervoer kost 150 tenge, ca. 35 eurocent.
Almatı is vooral bekend door haar prachige ligging tegen een decor van sneeuwbergen (die de grens met Kirgizië vormen). Vanuit de stad zijn die echter niet zo zichtbaar.
De laatste twee dagen van mijn verblijf logeerde ik in Hotel Kazachstan, een 26 verdiepingen (ruim honderd meter) hoog gebouw, van waar die bergen wel prachtig te zien zijn. Het hotel moet de trots van Kazachstan zijn, want het staat afgebeeld op het bankbiljet van 5000 tenge (bijna € 12,50). In Sovjet-tijden moet het veertig jaar oude hotel het toppunt van luxe zijn geweest, nu doet het wat gedateerd aan, met wel erg kleine (bad)kamers. Waardoor het voor uw verslaggever alleszins betaalbaar was trouwens.
Zo aan het eind van mijn reis had ik geen zin meer om alle bezienswaardigheden af te lopen, al wil ik de gezellige promenade midden in de stad niet onvermeld laten.
Tenslotte meld ik nog dat je met stadsbus 12 de bergen in kunt, waar een klein busje (маршрутка) je verder brengt tot op 2300 meter, waar de kabelbanen beginnen. Op nog geen 25 km van de stad moet het ’s winters een prachtig skigebied zijn. Waar vind je nog meer een miljoenenstad zo dicht bij de bergen?
Dit schrijf ik in het vliegtuig op de terugweg. Nu merk ik pas hoe ver weg ik was! Volgens de kaart 5500 km. De vlucht naar Moskou duurt bijna vijf uur, al lijkt het volgens de dienstregeling korter, omdat het in Moskou drie uur vroeger is (en in Nederland nog eens een uur). Op mijn vlucht aan het eind van de middag kun je urenlang van de zonsondergang genieten.
Op mijn eerste reis naar Moskou vloog ik met een Tupoljev en een Iljoesjin, nu in een keurige Boeing, die ik in Moskou verruilde voor een Airbus (met iets meer beenruimte). Het Aeroflot personeel draagt nu chique donkerblauwe uniformen, drie weken geleden waren dat vuurrode uniformen. Desgevraagd werd me uitgelegd dat de rode uniformen voor de zomer zijn.
Wellicht omdat Russen zulke “innemende” mensen zijn wordt op de vlucht van Almatı naar Moskou helemaal geen alcohol geschonken, ook geen bier, ook niet voor geld, en het drinken van meegenomen alcohol is streng verboden. Ik vermoed dat het vroeger te veel uit de hand liep. Op het traject van Moskou naar Amsterdam is er wel wijn, maar nog steeds geen bier.
Een cynische maar geruststellende gedachte is dat Russische rebellen wel geen Аэрофлот toestellen zullen neerschieten.